Zaterdag was ik onze appelbomen aan het snoeien. De overbuurjongens waren bezig met hun grootste hobby: de auto’s grondig schoonmaken. Nu kun je je afvragen, wat daar zo leuk aan is, maar ze hebben er echt plezier in, praten met elkaar, zingen mee op de muziek, geven elkaar tips, hebben lol en ze verdienen er geld mee, dus een win-win situatie voor hen en voor degene die wel een schone auto willen, maar het niet zelf willen doen. Ik stond achter de heg op mijn trapje te kijken, welke takken van de appelboom mochten blijven en welke ik nog moest snoeien, toen ik getuige werd van een ruzie. De ene broer had zijn vest uitgetrokken en weggelegd en de andere broer wees hem erop, dat zijn vest nu nat was geworden van de spetters van de hogedrukspuit, die de wind tot daarheen waaide. De vest-eigenaar werd flink kwaad op zijn broer, die met de hogedrukspuit bezig was. Maar deze weigerde de schuld op zich te nemen; hij had hem immers gewaarschuwd en hij kon er niks aan doen, dat de wind zo stond. De ruzie laaide op en ik kromp een beetje ineen, als stille getuige achter de heg. Ik voelde de spanning in mijn eigen lijf, wat zou er nu gebeuren, hoe gaan ze hiermee om? Zouden ze hun vader erbij halen, of aan het vechten gaan? Ze zijn rond de 18, hoe lossen ze dit op? Ik besloot mij er in ieder geval buiten te houden en gewoon stil te observeren, terwijl ik verder de boom snoeide. Even later zei de ene broer, die het vest had gevonden, rustig tegen de ander ‘Kijk, ik begrijp dat je baalt van wat er gebeurd is, maar dat hoef je niet naar mij te uiten.’ Er volgde een stilte, ik voelde de spanning. Toen zei de ander ‘Ja, ik heb alleen dit vest maar bij me dit weekend [weekend bij vader], daarom baalde ik zo. Als ik nou meer mee had, zou het niet zo erg zijn.’ Er bleef nog even een ietwat gespannen sfeer hangen, ik hoorde de ene broer naar de andere een luchtige grap maken en nog geen 5 minuten later waren ze alweer samen aan het meezingen op de muziek, werd er weer gekeuveld en samen doorgewerkt. Voor deze jongens wellicht een hele normale manier om met zulke situaties om te gaan. Voor veel mensen helaas niet, veel mensen blijven in hun boosheid hangen en kunnen niet bij de eigenlijke emotie die eronder ligt. In dit geval de teleurstelling in jezelf, dat je niet beter op je spullen gepast hebt. Vaak is er in de vroege kindheid van deze mensen iets gebeurd, waardoor ze een overlevingsmechanisme hebben opgebouwd, wat toen heel nuttig was. Intussen zijn ze volwassen en reageren ze soms nog als een kind, of niet in verhouding met de situatie. In dat geval staat je overlevingsmechanisme je in de weg, wat voor jezelf en voor je omgeving heel vervelend kan zijn. Herken je dit misschien bij jezelf of bij je kinderen? Dan help ik je graag verder.
